Θέμα: «Η θρησκευτική βία και η συμβολή της Εκκλησίας ‘’υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου’’»

Φίλες και φίλοι,

Είναι γνωστό ότι η βία είναι συνυφασμένη με τη φύση, ιδιαίτερα τον φόβο τουλάχιστον όσον αφορά το ζωικό βασίλειο πρώτιστα και ουσιαστικά για επιβίωση. Άλλοι λόγοι ανάγονται στο ερωτικό στοιχείο, της κατάκτησης και επίσης της υπεροχής και επικράτησης.

Βέβαια, όταν αναφερόμαστε στα λογικά όντα, στον άνθρωπο, τότε η βία αποτελεί μια πολύ πιο σύνθετη λειτουργία με διάφορες παραμέτρους ως αιτία όπως: επιβίωση ατομική, συλλογική, εθνική, ιδεολογική, θρησκευτική, οικονομική, κοινωνική κ.λπ. Και η βία μπορεί να εξωτερικευθεί άμεσα ή έμμεσα, με μέσα υλικά, ιδεολογικά, ψυχολογικά, τεχνολογικά κ.ά.

Σήμερα, ιδιαίτερα σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη (Βαλκάνια, Θιβέτ, κ.ά.) το θρησκευτικό στοιχείο αναζωπυρώνεται ώστε να χρησιμοποιείται από κάποια εξουσιαστικά κέντρα ως μοχλός πρόκλησης συγκρούσεων για ευνόητους λόγους. Δεν είναι δε τυχαίο ότι ο περιβόητος Χάντινγκτον διακήρυξε το αναπόφευκτο (;) σύγκρουσης πολιτισμών. Αν, όμως, κάποιος μελετήσει διάφορες περιπτώσεις, θα διαπιστώσει ότι και ο θρησκευτικός παράγοντας έχει χρησιμοποιηθεί με τη συνέργεια τρίτων ως μοχλός πρόκλησης διχασμού και συγκρούσεων γιατί πριν οι διάφορες εθνότητες και θρησκευτικές κοινότητες συνυπήρξαν ειρηνικά. Δυστυχώς, το στυγνό ανταγωνιστικό σύστημα επενδύει και στον θρησκευτικό παράγοντα εισάγοντας και τα θρησκευτικά δόγματα στο παγκόσμιο χρηματιστήριο κερδοσκοπίας και εξουσιομανίας. Και οι θρησκευτικές δοξασίες διαχέονται με τα όποια συστατικά άδηλης ή έμμεσης βίας όπως δογματικός φανατισμός, φόβος, δεισιδαιμονίες, τυπολατρία, αφορισμοί και άλλες μεθόδους ενοχοποίησης, τιμωρίας και αποκλεισμού. Είναι δε ιδιαίτερα λυπηρό ότι και θρησκευτικά δόγματα που διδάσκουν την ελεύθερη και ειρηνική συνύπαρξη των κοινωνιών, αντί να συναινούν ενωτικά, γίνονται συχνά όργανα διχαστικών σκοπιμοτήτων εξουσιαστικών κύκλων συμβάλλοντας έτσι και διαιωνίζοντας τις συγκρούσεις. Ακόμη, ολόκληρες στρατιές θρησκευτικών και παραθρησκευτικών οργανώσεων, με πολιτικές κ.λπ. διασυνδέσεις και σκοπιμότητες στο πλαίσιο προσηλυτισμού και εξαγοράς διχάζουν και υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή και γαλήνη σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν είναι τυχαία η εμφάνιση νέων θρησκευτικών δοξασιών και ακόμη φανατικών ομάδων σαν αυτή στην κεντρική Ρωσία όπου περίμεναν τη συντέλεια του κόσμου, ή εκείνων στις ΗΠΑ που κατέληξαν σε ομαδική αυτοχειρία.

Σε μια εποχή δύσκολη για την ανθρωπότητα με την απαξίωση των αξιών η Εκκλησία οφείλει, ως πνευματική δύναμη, να σηκώσει το ανάστημά της και να συμβάλλει με τις παρακαταθήκες του Ευαγγελίου να τονίσει την Ελευθερία του προσώπου, ώστε  με ένα γόνιμο τρόπο να βοηθήσει τον αποπροσανατολισμένο άνθρωπο. Η επιβίωση της ανθρωπότητας με ειρήνη και χωρίς θρησκευτικούς φανατισμούς είναι παράδοση της Εκκλησίας μας και χρειάζεται να προτάξει την ειρηνική συνύπαρξη και να του μεταδώσει την ελπίδα ότι μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος.