Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι σήμερα περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε, η αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού των λεγόμενων ευπαθών κοινωνικά ομάδων προβάλλει ως άμεση προτεραιότητα σε τοπικό και εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η άρση των κοινωνικών ανισοτήτων απαιτεί πολύ-επίπεδη παρέμβαση και ανάπτυξη συνεργασιών κατά την άσκηση της κοινωνικής πολιτικής, προκειμένου να διασφαλίζεται η κοινωνική ισορροπία και συνοχή. Και μάλιστα να διασφαλίζεται με παρεμβάσεις που θα δίνουν έμφαση όχι μόνο στην αντιμετώπιση, αλλά πρωτίστως στην πρόληψη των παραγόντων που οδηγούν σε αποκλεισμό, είτε μιλάμε για κοινωνικό αποκλεισμό, είτε για αποκλεισμό από την αγορά εργασίας είτε ακόμη και για αποκλεισμό από αγαθά και υπηρεσίες, όπως είναι η εκπαίδευση, η κατάρτιση, η κοινωνική φροντίδα. Πρέπει να  γνωρίζουμε ότι περισσότεροι από 50 εκατομμύρια Ευρωπαίοι, δηλαδή πάνω από το 10% του συνολικού πληθυσμού της ηπείρου μας, έχουν κάποια αναπηρία. Για αυτούς, οι καθημερινές, απλές ασχολίες μπορεί να είναι άθλος. Παρά το γεγονός ότι δέχονται μεγαλύτερη βοήθεια σήμερα από ό,τι στο παρελθόν, τα άτομα αυτά εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τεράστια εμπόδια, που συνεπάγονται διακριτική μεταχείριση, όσον αφορά την πρόσβαση στην απασχόληση, στην εκπαίδευση, στις πολιτιστικές εκδηλώσεις κτλ. Πρέπει παράλληλα με το επίσημο κράτος και εμείς οι ίδιοι, ως απλοί πολίτες, να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη σεβασμού των ατόμων με αναπηρία και να διευκολύνουμε με τις συνήθειες και τις συμπεριφορές μας την καθημερινότητά τους.

Η σημερινή ημέρα έχει οριστεί ως η παγκόσμια ημέρα για τα άτομα με αναπηρία και είναι ίσως μια αφορμή για να έρχεται στο προσκήνιο η δίκαιη διεκδίκηση τους για ισότιμη θέση στην κοινωνία. Αλλά το ενδιαφέρον μας δεν θα πρέπει να εξαντλείται μόνον την ημέρα αυτή. Χρειάζεται να είναι μόνιμο και διαρκές.