Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Αυτή η αναγνώριση, παρά την ομολογουμένως πολυετή και αδικαιολόγητη καθυστέρηση σε ότι αφορά το ηθικό μέρος, δικαίωσε ηθικά και ιστορικά τον Ποντιακό Ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο Ελληνισμό με το παρελθόν του μέσω μιας διαδικασίας συλλογικής μνήμης, δηλαδή αλήθειας.Η ελληνική κοινωνία με πρωταγωνιστές τους ποντιακούς συλλόγους και τα ποντιακής καταγωγής ενεργά της μέλη, κινήθηκε πολλές φορές πιο μπροστά από τους θεσμούς, διευρύνοντας τη σημασία της αναγνώρισης, περιφρουρώντας ταυτόχρονα την ημέρα μνήμης από κινήσεις και ενέργειες αντίθετες προς το γράμμα και το πνεύμα του νόμου και της ιστορικής πραγματικότητας.
Η γενοκτονία των Ποντίων (1916 - 1923), η οποία έχει διαπιστωμένα πάνω από 353.000 θύματα, αποτελεί μία ακόμη μεγάλη γενοκτονία του 20ου αιώνα μαζί με την Αρμενική και την Εβραϊκή. Η γενοκτονία των Ποντίων έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων, δυστυχώς όμως αποτελεί τη λιγότερο γνωστή και περισσότερο αγνοημένη από σχετικούς με τέτοια θέματα εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς, και μέχρι πρόσφατα την ίδια την ελληνική πολιτεία και την ελληνική κοινωνία.Σήμερα, τιμούμε την επέτειο για την μνήμη των μαρτύρων του Ποντιακού Eλληνισμού, με την πεποίθηση ότι σύντομα θα συνεχιστεί η διεκδίκηση των εθνικών δικαιωμάτων του λαού μας, στο πλαίσιο της ειρήνης και των ανθρωπίνων αξιών.
Η διαφύλαξη και η περαιτέρω ανάδειξη και διεθνοποίηση της ημέρας μνήμης της γενοκτονίας, η οποία υπερβαίνει τον Ποντιακό Ελληνισμό και διαπερνά όλη την ελληνική κοινωνία, αποτελεί κυρίαρχο συστατικό στοιχείο των θεσμών και της κοινωνίας που σέβονται την ιστορία και την αλήθεια, δηλαδή τη μνήμη τους.
Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Υποχρέωση όλων μας είναι να την σεβόμαστε και να την μελετάμε. Να την μεταδίδουμε και να μην την ξεχνάμε. Να την προωθούμε και πάνω από όλα να την διεκδικούμε.
Γιατί οι πατρίδες είναι σαν τους ανθρώπους, πεθαίνουν από την στιγμή που αρχίζουμε να τις ξεχνάμε.