Η 5η Ιουνίου έχει οριστεί το 1972 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Από τότε γιορτάζεται κάθε χρόνο, για να θυμίζει σε όλους την προστιθέμενη αξία για την ανθρωπότητα και το μέλλον του πλανήτη, είναι μια υπενθύμιση της ευθύνης που έχουμε απέναντι στις μελλοντικές γενιές, αλλά ταυτόχρονα και γιορτή για ό,τι έχει επιτευχθεί στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του στο χώρο που ζει, προστατεύοντας και βελτιώνοντάς τον, σε μια δύσκολη περίοδο για τον ίδιο, αλλά και για το περιβάλλον.
Η σχέση του ανθρώπου με την φύση αποτελεί εξ ορισμού οξύ και, θα έλεγε κανείς, τραγικό πρόβλημα. Από το ένα μέρος ο άνθρωπος αισθάνεται πως είναι μέρος οργανικό του φυσικού κόσμου που τον περιβάλλει, ό,τι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν και ό,τι είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό δέσμιός του. Όπως αποκάλυψε και προέβαλε με έμφαση η φιλοσοφία του υπαρξισμού στην εποχή μας, η τραγωδία του ανθρώπου βρίσκεται στο ότι έχει ριχτεί μέσα στον κόσμο και προσπαθεί να επιβιώσει αγωνιζόμενος και αντιπαλεύοντας προς έναν κόσμο εχθρικό. Το οικολογικό πρόβλημα έχει πελώριες πνευματικές διαστάσεις. Χωρίς την θεραπεία του ανθρώπου από τον εγωκεντρισμό, τον ευδαιμονισμό, την περιφρόνηση προς τον υλικό κόσμο, η οικολογική κρίση απλώς θα επιδεινώνεται. Αν δεχτούμε την άποψη, ότι το φυσικό περιβάλλον δεν περιήλθε από μόνο του στη σημερινή κρίση, αλλά εξαιτίας των άστοχων στο πέρασμα της ιστορίας ενεργειών και παραλείψεων του ανθρώπου, γίνεται σαφές ότι η κρίση αυτή είναι προ πάντων κρίση οντολογική, με την έννοια ότι αφορά κατεξοχήν την υπαρξιακή ταυτότητα, το ρόλο και την αποστολή του ανθρώπου στον κόσμο. Η μονοδιάστατη εμμονή στην απαρέγκλιτη εφαρμογή ή και άλλων συναφών τεχνοκρατικών μέτρων, κατά το πρότυπο και το πνεύμα της Έκθεσης του ΟΗΕ σε σχέση με την οικονομική λογική της βιώσιμης ανάπτυξης του πλανήτη, η οποία αντιλήφθηκε το γήινο οικοσύστημα ως αντικείμενο διαχειριστικής μέριμνας από ειδικούς επιστήμονες και από οργανωμένους κρατικούς και διεθνείς οργανισμούς, δεν αποτελεί την ιδανική θεραπεία απέναντι στο πρόβλημα της περιβαλλοντικής υποβάθμισης. Η συνετή περιβαλλοντική διαχείριση του πλανήτη δεν αποτελεί απλώς ένα τεχνικό και οργανωτικό ζήτημα, που μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με λογικοκρατικές νομοθετικές, κοινωνικοοικονομικές, τεχνολογικές αναπροσαρμογές, καινοτόμες μεταρρυθμίσεις ή άλλες παρόμοιες διαχειριστικές μεθόδους. Για μια αποτελεσματική αντιμετώπιση του περιβαλλοντικού ελλείμματος δεν πρέπει να αγνοείται η οντολογική διάσταση του συγκεκριμένου προβλήματος και κυρίως οι ηθικοκοινωνικές βάσεις, που το γέννησαν.
Δεδομένης της ευθύνης του ανθρώπου απέναντι στη φύση, αλλά και της σχέσης αλληλεξάρτησης ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση, ο άνθρωπος καλείται να διαμορφώσει έναν ανακαινισμένο πολιτισμό που δε θα θεωρεί τον άνθρωπο αυτονομημένο από τη φύση, αλλά συνετό εργάτη και φύλακα του φυσικού περιβάλλοντος. Έναν πολιτισμό που δε θα στηρίζεται στην ωφελιμιστική υποταγή της φύσης στις ορμέμφυτες επιθυμίες ενός θεοποιημένου ανθρώπου, ούτε αντιστρόφως θα διδάσκει τη δουλική υποταγή του ανθρώπου σε μια θεοποιημένη φύση. Καλείται επομένως ο άνθρωπος να διαπλάσει έναν πολιτισμό που θα προωθεί την ισορροπημένη αξιοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος.